In Pursuit of Sustainable Development: Rethinking the Planning System

چکیده

استفاده از سیستم برنامه ریزی برای کمک به تحقق توسعه پایدار، هدف شده سیاست دولت است که در “Planning Policy Guidance” (1997)، استراتژی توسعه پایدار، “A Better Quality of Life” (1999)، و Planning Green Paper (2001) اعلام شده است. در واقع، Planning and Compulsory Purchase Bill ، تحت بند 38 ام، از کسانی که مسئول آماده سازی برنامه ها (استراتژی های فضای ناحیه ای و اسناد توسعه محلی در انگلستان و برنامه های توسعه محلی در ولز) هستند می خواهد که کارهایشان را “با نگاهی موثر در تحقق توسعه پایدار” انجام دهند. بسیاری از کارشناسان محیط ساختمانی به استفاده از سیستم برنامه ریزی برای ارتقا این محیط ها متعهد هستند و تعدادی از افراد جامعه دانشگاهی، حوزه تحلیل جدیدی را انجام داده اند که بین برنامه ریزی و پایداری پیوند ایجاد می کند.

با این وجود تا امروز، بیشتر این اظهارات سیاست و تحلیل های برنامه ریزی یا شکل امیدواری به آنچه که سیستم برنامه ریزی ممکن است دست یابد به خود گرفتند یا بررسی های حیاتی از این بودند که چرا سیستم برنامه ریزی شکست می خورد؛ تحقیق Owens و Cowell (2001) سزاوار توضیحی ویژه در اینجا در دسته دوم هست. این مقاله RICS Foundation ، فرصتی برای تفکر سازنده تر درباره آنچه که سیستم برنامه ریزی باید به آن شبیه باشد فراهم می کند اگر قرار باشد توضیحی درباره دستورالعمل پایداری ایراد شود. در انجام این کار، این نویسندگان از کسانی الهام گرفتند که دیدگاههایی را برای برنامه ریزی پایداری ترسیم کرده اند، اما همچنین برای درک و پاسخ به محودیتهایی که تحلیلگران منتقدتر شناسایی کرده اند تلاش کرده اند.

Abstract

Using the planning system to help achieve sustainable development is a stated goal of government policy set out in Planning Policy Guidance 1 (1997), the Sustainable Development Strategy A Better Quality of Life (1999) and the Planning Green Paper (2001). Indeed, the current Planning and Compulsory Purchase Bill, under Clause 38, would require those responsible for preparing plans (regional spatial strategies and local development documents in England and local development plans in Wales) to exercise their functions ‘with a view to contributing to the achievement of sustainable development’. Many practising built environment professionals are committed to using the planning system to further such ambitions and a number of academics have carved out a new area of analysis linking planning and sustainability.
However, to date, most of these statements of policy and analyses of planning have either taken the form of hopes for what the planning system might achieve or been critical examinations of why the planning system is failing; Owens and Cowell’s study (2001) deserves a special mention here in the latter category. This RICS Foundation paper offers the opportunity for more creative thinking about what the planning system should look like if it is to make a mark in terms of the sustainability agenda. In doing so the author has taken inspiration from those who have outlined visions for sustainability planning, but has also attempted to understand and respond to the limitations that more critical analysts have identified.

مقدمه

این مقاله 5 قسمت دارد. در قسمت اول، من هدف مرکب توسعه پایدار را بحث می کنم، که خوشبختانه مقداری شفافیت اضافه می کند اما همچنین وظیفه دشوار این هدف را موشکافی می کند. سپس من درکم از سیستم برنامه ریزی را شروع می کنم، اینکه چطور کار می کند و ابزاری که در دسترس برنامه ریزان هستند، علی رغم اینکه نقطه ارجاعم سیستم برنامه ریزی بریتانیایی است. قسمت دوم عمچنین به بررسی محدودیتهای این سیستم نیز می پردازد. قسمت سوم شامل تحلیل من درباره این است که ابزار در دسترس مختلف در سیستم برنامه ریزی چگونه با هدف توسعه پایدار تعامل دارند و این به ما درباره نیاز به تغییر در آن سیستم چه می گوید. به علاوه، من نظراتی درباره ظرفیت نهادی سیستم های دولتی فعلی برای ارائه درباره این هدف سیاست ارائه می کند. در قسمت 5 ام و پایانی، تصور می کنم آیا مفهوم پایداری محیطی ممکن است هدف بهتری برای سیستم برنامه ریزی ندهد، و سپس نتیجه گیری ام را اعلام می کنم.

هدف دور دست توسعه پایدار

 ابهام زیادی درباره اینکه “توسعه پایدار” دقیقا به چه معناست وجود دارد، به خصوص بین آنهایی که قصد شان تغییر عملی اقدامات شان به منظور تحقق آن است. به علاوه، توسعه پایدار اهمیت زیادی با عموم افراد ندارد. شاید تجعب آور باشد که حدود 15 سال از زمان انتشار Brundtland Report در سال 1987، چنین ابهام و سردرگمی ای هنوز وجود دارد. سیاست گذاران و سیاستمداران، اکتفا به ابهامات ذاتی این مفهوم را آسان تر و محتاطانه تر یافتند نسبت به اینکه خودشان را با تعریفی شفاف و دقیق به خطر بیندازند. بی تردید مقداری شفافیت لازم است اگر هدف سیاست، ارتباط شفاف با کارشناسان و عموم است. به علاوه، مزیتهای ابهام در حین مناظره و فرمولاسیون سیاست، مشکلات ایجاد شده در حین تصمیم گیری و پیاده سازی را خنثی می کنند. ابهام همچنین در پایان، از تاثیر واقعی ایجاد شده بر محیط زیست، کیفیت زندگی مان و پایداری الگوهای رفتاری روزمره مان جلوگیری می کند. بنابراین، این مقاله را در نظر گرفتن مفهوم خلاصه توسعه پایدار و تلاش برای ارائه این شفافیت شروع می کنم، قبل از اینکه به بحث نقش ویژه ای که سیستم برنامه ریزی می تواند ایفا کند ادامه دهم.

عنصر متمایز مرکزی در مفهوم توسعه پایدار، ذات کلی و یکپارچه اش است. در واقع تلاش می کند که تمرکز بر محیط زیست، اجتماع و اقتصاد را همزمان ترکیب کند. بنابراین پرسش این است که چگونه این سه عنصر ترکیب شوند.